‘Martin Ruby’ is de naam van de Americana- en rootsmuziek spelende singer-songwriter Marco North, een multi-instrumentalist die in Brooklyn, New York is geboren maar sinds een kleine 15 jaar in de Russische hoofdstad Moskou woont. Dat hij heel wat instrumenten kan bespelen blijkt uit zijn curriculum waarin hij aangeeft dat 6 en 12-snarige akoestische gitaren, elektrische gitaren, dobro, banjola, saxofoon, mondharmonica, orgel en nog een serie andere instrumenten geen geheimen voor hem hebben.

De meeste van deze soms meer dan honderd jaar oude instrumenten worden nu ook door hem bespeeld bij de elf nummers op zijn debuutalbum “Heaven Get Behind Me” dat hij live in zijn woonkamer in Moskou heeft opgenomen. Alle songs werden door hemzelf van tekst en muziek voorzien en hij tekende daarbij ook zelf voor de productie en het mixen van de nummers. Zijn hese stem doet ons meteen denken aan iemand als Tom Waits, Vic Chesnutt of Mark Lanegan. Het is een stem die door teveel roken en wellicht nog meer drinken onheroepelijk beschadigd is geworden, maar daardoor wel een zeer speciale klank heeft opgeleverd.

Van de songs op “Heaven Get Behind Me” zult u volgens ons niet echt vrolijk worden. Het zijn melancholische en droefenis uitstralende liedjes met ook al niet zo’n optimistisch makende songteksten. Enkel bij het nummer “Sabastopol” (zie 2e video) dat als single is verschenen krijgt deze ‘duivel-doe-al’ een klein beetje vocale steun van Eve North van wie we vermoeden dat het zijn dochter is. Toen zijn dochter twee jaar was werd ze door haar Russische moeder na een scheiding van Marco North gekidnapt en vanuit Amerika meegenomen naar Moskou.

Daarom trok hij ook naar Rusland en bleef er in de hoofdstad hangen om voor zijn inmiddels van haar moeder weer weggenomen dochter te kunnen zorgen en haar zelf op te voeden. Het was in die periode en nadat er kanker bij hem werd vastgesteld dat hij besloot om liedjes te gaan componeren. Hij is intussen geopereerd en volledig hersteld, maar elf van die nummers werden nu wel weerhouden om op zijn debuutplaat ”Heaven Get Behind Me” terecht te komen.

We zouden die songs eerder omschrijven als folk dan als Americana en ook een vergelijking met de donkere, soms depressieve nummers van Nick Cave na de dood van diens zoon ligt voor de hand. Als we dan toch enig spoor van optimisme tussen al deze tracks menen op te merken, dan belanden we bij de songs “Way Up There (Don’t Say A Word)” en “Kodachrome Shangri-La”, het nummer dat u op de eerste video kunt beluisteren. Maar zoals eerder al aangegeven kan u zo’n beluistering best even uitstellen als u enkele kenmerken van een depressie mocht beginnen te vertonen want deze diepdonkere songs zullen u daarbij zeker niet verder kunnen helpen, integendeel.

(valsam)